68 χρόνια ἀπὸ τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Καλαβρύτων (13 Δεκεμβρίου 1943)

Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ κάποιοι ψάχνουν ἐναγωνίως "ἤρωες" καὶ ἰνδάλματα ἀλλοῦ, ἔχουμε χρέος νὰ θυμόμαστε τὴν Ἱστορία μας, ἀκόμα κι ἂν αὐτὴ δὲν “πουλάει” ἢ δὲν διαφημίζεται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ καὶ τοὺς ὑπόλοιπους διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης. Συμπληρώνονται λοιπὸν σήμερα 68 χρόνια ἀπὸ τὴ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ, ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα σὲ βάρος ἄμαχου πληθυσμοῦ στὴν ἀνθρώπινη Ἱστορία.

“Οι Γερμανοὶ μπῆκαν στὰ Καλάβρυτα στὶς 09/12. Δημιούργησαν ἕναν ἀσφυκτικὸ κλοιὸ γύρω ἀπὸ τὴν πόλη, προκειμένου νὰ μὴν μπορεῖ κανεὶς νὰ ξεφύγει. Τὴν ἔντονη ἀνησυχία τῶν κατοίκων κατάφερε, παραπλανώντας τους, νὰ κατευνάσει ὁ Γερμανὸς Διοικητής, ὁ ὁποῖος τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι δὲν πρόκειται κανεὶς νὰ πάθει τίποτε καὶ ὅτι ὁ στόχος τοὺς ἦταν ἡ ἐξόντωση τῶν ἀνταρτῶν. Προχώρησαν ἀρχικὰ στὴν πυρπόληση σπιτιῶν ποὺ ἀνῆκαν σὲ ἀντάρτες καὶ ἀναζήτησαν τὴν τύχη τῶν Γερμανῶν τραυματιῶν τῆς Μάχης τῆς Κερπινῆς.
Στὶς 12/12, οἱ Γερμανοὶ ἄρχισαν νὰ ἑτοιμάζονται γιὰ νὰ ἀποχωρήσουν τὴν ἑπομένη. Τὸ πρωὶ στὶς 13/12, ἡμέρα Δευτέρα, πρὶν καλὰ καλὰ ξημερώσει, χτύπησαν τὶς καμπάνες τῆς κεντρικῆς ἐκκλησίας καὶ Γερμανοὶ ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες διέταξαν νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλοι οἱ κάτοικοι στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο, ἀφοῦ πάρουν μαζί τους μία κουβέρτα καὶ τρόφιμα μίας ἡμέρας. Στὸ κτίριο τοῦ σχολείου ἔγινε ὁ χωρισμὸς καὶ ὁ ἀποχωρισμός. Τὰ γυναικόπαιδα κλείστηκαν στὸ σχολεῖο καὶ οἱ ἄνδρες ἀπὸ 14 χρονῶν καὶ πάνω ὁδηγήθηκαν σὲ φάλαγγες στὴν κοντινὴ Ράχη τοῦ Καππῆ. Ὁ χῶρος ἦταν προσεκτικὰ ἐπιλεγμένος. Ἡ ἀμφιθεατρική του διαμόρφωση δὲν θὰ ἐπέτρεπε σὲ κανένα νὰ γλιτώσει. Οἱ Καλαβρυτινοὶ ἦταν ἀναγκασμένοι νὰ...

βλέπουν τὶς περιουσίες τους, τὰ σπίτια καὶ ὁλόκληρη τὴν πόλη, νὰ καίγονται καί, μαζί τους, νὰ παραδίδονται στὴ φωτιὰ οἱ γυναῖκες καὶ τὰ ἀνήλικα παιδιὰ τοὺς ἔγκλειστα στὸ κτίριο τοῦ Σχολείου, τὸ ὁποῖο φρουροῦσαν πάνοπλοι στρατιῶτες.




Ὁ Γερμανὸς Διοικητής, γιὰ νὰ καθησυχάσει καὶ νὰ παραπλανήσει τοὺς συγκεντρωμένους, ἔδωσε τὸ λόγο τῆς στρατιωτικῆς του τιμῆς ὅτι δὲν πρόκειται νὰ τοὺς σκοτώσουν. Ὁλόκληρη ἡ πόλη παραδόθηκε σὴς φλόγες. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Ὀδοντωτὸς κατηφόριζε κατάφορτος μὲ τὶς σοδιὲς ἀπὸ τὸ πλιάτσικο τῶν Γερμανῶν στὰ σπίτια, στὰ μαγαζιὰ καὶ τὶς ἀποθῆκες, ἂπ΄ ὅπου ἅρπαξαν ὅτι πολύτιμο ὑπῆρχε. Μαζὶ καὶ τὰ χρήματα καὶ τὰ ἀποθέματα τῶν Τραπεζῶν καὶ τῶν Δημοσιῶν Ὑπηρεσιῶν, ἀφοῦ προηγουμένως ἀνάγκασαν τοὺς Διευθυντὲς νὰ τὰ παραδώσουν.

Ἀπὸ τὸ ξενοδοχεῖο «Μέγας Ἀλέξανδρος», μὲ μία πράσινη καὶ ὕστερα μία κόκκινη φωτοβολίδα, δόθηκε τὸ σύνθημα τῆς ἐκτέλεσης. Τὰ πολυβόλα θέρισαν τοὺς Καλαβρυτινούς. Ἀκολούθησε ἡ χαριστικὴ βολὴ ποὺ ὁλοκλήρωσε τὸ ἔγκλημα. Διασώθηκαν 13 ἄτομα.
Στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, τὰ γυναικόπαιδα ἔζησαν στιγμὲς ἀγωνίας καὶ τρόμου, καθὼς οἱ φλόγες ἔζωναν τὸ κτίριο τοῦ σχολείου. Σπάζοντας πόρτες καὶ παράθυρα κατάφεραν τελικὰ νὰ ξεφύγουν τρέχοντας μακριὰ ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ φλέγονταν, ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τοὺς δικούς τους, Μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες, ἡ ἡλικιωμένη Κρίνα Τσαβαλά, ποδοπατήθηκε ἀπὸ τὸ πανικόβλητο πλῆθος τῶν γυναικόπαιδων καὶ ξεψύχησε πρὶν ἀντικρίσει τὸ ἀποτρόπαιο ἔγκλημα. Ὕστερα, οἱ γυναῖκες ἀνηφόρισαν πρὸς τὸ μέρος ποὺ εἶχαν ὁδηγήσει τοὺς ἄνδρες καὶ βρέθηκαν μπροστὰ στὸ πιὸ φρικιαστικὸ καὶ ἀπάνθρωπο θέαμα. Ἄνδρες, πατεράδες, γιοὶ καὶ ἀδελφοὶ κείτονταν νεκροὶ πλημμυρισμένοι στὸ αἷμα.




Τὸ μεγάλο δράμα τῶν Καλαβρύτων εἶχε ξεκινήσει. Τὰ νιάτα, οἱ δημιουργικὲς δυνάμεις τῆς πόλης, περιουσίες καὶ κόποι χρόνων ἀφανίστηκαν στὶς 2:34΄ τῆς 13ης Δεκεμβρίου 1943, ὅπως δείχνουν οἱ δεῖκτες τοῦ σταματημένου ρολογιοῦ τῆς ἐκκλησίας.



Ἡ συνέχεια τοῦ δράματος βρῆκε τὶς γυναῖκες νὰ προσπαθοῦν μὲ τὰ νύχια νὰ σκάψουν πρόχειρους τάφους στὴν παγωμένη γῆ τοῦ Δεκέμβρη, γιὰ νὰ θάψουν τοὺς νεκρούς τους. Μὲ τὶς κουβέρτες ποὺ εἶχαν κοντά τους, μετέφεραν τοὺς σκοτωμένους στὸ νεκροταφεῖο καὶ ἄλλους ἔθαψαν ἐκεῖ στὸ λόφο, μία τραγικὴ σκηνὴ ποὺ κράτησε μέρες. Ἀκολούθησε ἡ προσπάθεια τῆς ἐπιβίωσης μέσα στὰ χαλάσματα, ποὺ ἔμελλε γιὰ χρόνια νὰ στεγάσουν τὶς ἀπορφανισμένες οἰκογένειες.

Τὸ Ὁλοκαύτωμα τῶν Καλαβρύτων «συγκίνησε καὶ συνένωσε τοὺς Ἕλληνες – δυνάμωσε τὸν ἀγώνα τοὺς κατὰ τοῦ κατακτητῆ», ὁμολογεῖ ὁ τότε γενικὸς στρατιωτικὸς διοικητὴς τῶν Γερμανῶν στὴν Ἑλλάδα.”

Ἂς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν θυμάτων αὐτῆς τῆς βαρβαρότητας κι ἂς ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ἐμεῖς αὐτὸ τὸ γεγονός!

Ελλας Ορθοδοξία