"Ξεχάστε προσλήψεις και νέες θέσεις εργασίας μέχρι το 2020"

Του Γιώργου Κράλογλου

Η αλήθεια είναι ότι η απαράδεκτη δήλωση-σοκ του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου «θα επιδιώξουμε κάθε οικογένεια να έχει τουλάχιστον ένα εργαζόμενο» αποτυπώνει μόνο ένα μέρος μιας τραγικής πραγματικότητας που θα βασανίζει τον τόπο οπωσδήποτε μέχρι το 2020. Και ίσως μακρύτερα, αν δεν γίνουν «σεισμικές» μεταβολές στην σημερινή νοοτροπία του πολιτικού κατεστημένου.

Γιατί η πραγματικότητα στο σύνολό της θα είναι ότι αυτός ο ένας εργαζόμενος θα παραμένει στην δουλειά του μόνο επειδή θα βαδίζει στην σύνταξη ή γιατί είναι σε νευραλγικό τεχνικό η διοικητικό πόστο πολλά χρόνια και έχει γίνει απαραίτητος λόγω γνώσεων, οπότε είναι ασύμφορη η απόλυσή του. Η δε αντικατάστασή του (σε περίπτωση συνταξιοδότησης, αποχώρησης ή απόλυσης) θα γίνεται μόνο από το υπάρχον δυναμικό με προσθήκη αρμοδιοτήτων.

Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις (όσες δεν κλείσουν απολύοντας το προσωπικό στο σύνολό του) δεν πρόκειται να δημιουργούσουν νέες θέσεις εργασίας μέχρι τον ορατό ορίζοντα του 2020 γιατί απλούστατα δεν θα υπάρχει κανείς λόγος παραπέρα δράσης και ανάπτυξης.

Βεβαίως χωρίς ανάπτυξη και δράση οι επιχειρήσεις αργοπεθαίνουν.

Και για τον λόγο αυτό (λένε) είναι άγνωστο αυτή την στιγμή τι θα συμβεί στον μη ορατό σήμερα ορίζοντα του 2020-2030.

Η πιθανότερη ορατή εξέλιξη είναι η συρρίκνωση της παραγωγής και η επιστροφή των μεγεθών του εθνικού προϊόντος στην κατάσταση του 1950, με περιορισμό της απασχόλησης στις μικρές διαστάσεις εκείνης της εποχής.

Αλλά η απασχόληση και στον κρατικό τομέα θα συρρικνωθεί νομοτελειακά γιατί το κράτος θα είναι αδύνατον να συντηρηθεί χωρίς δανεικά, μιας και η φοροεισπρακτική πολιτική που επιτείνεται δεν έχει κανέναν άλλο περιθώριο αποτελέσματος πέρα του 2011 που οι δαπάνες (από τον ιδιωτικό τομέα) έχουν προϋπολογισθεί από τις επιχειρήσεις.

Η συρρίκνωση, η μετανάστευση και το κλείσιμο των επιχειρήσεων από το 2012 θα εμφανίζεται με ρυθμούς… πολυβόλου.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις συνθέτουν σχόλια, αναλύσεις, προβλέψεις και εκτιμήσεις των πλέον εγκύρων εκπροσώπων των παραγωγικών τάξεων που έγιναν (σε διάφορες ευκαιρίες) το διήμερο της παραμονής τους στις εκδηλώσεις της ΔΕΘ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της, εντελώς απογοητευτικής, εμφάνισης της κυβέρνησης (όπως οι πάντες την χαρακτήρισαν) και ιδίως της παρουσίασης του άθλιου στίγματος της οικονομίας για όσους γνωρίζουν και μπορούν να καταλάβουν.

Οι δε συζητήσεις που σας περιγράφω (ακριβώς όπως μου μεταφέρθηκαν) θα έχουν συνέχεια στα Δ.Σ. των Οργανώσεων κατά την διαμόρφωση του προγράμματος συνδικαλιστικής δράσεως την νέα οικονομική περίοδο που ξεκινάει από τον μήνα αυτό.

Οι Οργανώσεις είναι (όπως λένε) αποφασισμένες να «ανοίξουν το στόμα τους με σκληρή γλώσσα» και να δείξουν ότι δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο τις αστήρικτες «ατάκες αισιοδοξίας» της κυβέρνησης και την μετατροπή των στοιχείων δυστυχίας σε στοιχεία αισιοδοξίας.

Σαρκάζοντας μάλιστα για την κατάσταση αυτή, γνωστός εκπρόσωπος των παραγωγικών τάξεων μου έλεγε (στην σχετική με το θέμα συζήτηση που περιγράφω) ότι όλοι στην επιχειρηματική κοινότητα συμφωνούμε ότι δεν μπορεί να είναι ανεκτός ένας πρωθυπουργός με καρφιτσωμένο χαμόγελο (όπως έλεγε και ο Κ. Λαλιώτης) και απλανές βλέμμα που αναπαράγει μόνο ότι του μεταφέρουνε. Έναν υπουργό Οικονομίας με την θρασύτητα του αρχηγού του προστάτη του κράτους και των κομματικών πελατών που εργάζονται σ αυτόν. Έναν υπουργό Ανάπτυξης που μιλάει για ανάπτυξη λες και θα την κάνει μόνος του. Και έναν υπουργό Ενέργειας βυθισμένο στις σκέψεις της πράσινης λογικής.

Ζητάμε, πρώτον, να μας δείξουν ότι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης από την διάλυση του εργοδότη- ιδιωτικού τομέα της οικονομίας. Ζητάμε ακόμη να αντιληφθούν ότι η μετανάστευση των επιχειρήσεων στην Βουλγαρία, στα Σκόπια, στην Αλβανία και στην Τουρκία είναι ανάγκη διατήρησης των επιχειρήσεων και όχι δρόμος προς το κέρδος.

Ζητάμε την αντίδρασή τους μπροστά στα ορατά φαινόμενα της αδυναμίας χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τις δημόσιες επενδύσεις και το Τραπεζικό σύστημα. Κυρίως δε της ραγδαίας μεταβολής του αντικειμένου δράσεως πολλών μεγάλων και ιστορικών βιομηχανιών που ασχολούνται στον χώρο των οικοδομικών υλικών, των οικιακών συσκευών, της χημικής και της αμυντικής βιομηχανίας, της ναυπηγικής, της επεξεργασίας ξύλου και σιδήρου, της ένδυσης γενικά, από το σημερινό σε άλλα αντικείμενα όπως με την ενέργεια, την ανακύκλωση σκουπιδιών, τις εισαγωγές, την διανομή κλπ. με άγνωστη βέβαια προοπτική και επιτυχία.

Ζητάμε τέλος από τον υπουργό Ανάπτυξης να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να ζήσει η ιδιωτική επιχείρηση με τις επιχορηγήσεις και Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις αλλά μόνο σε συνδυασμό με μια πραγματικά αναπτυξιακή φορολογική πολιτική. Αυτός είναι και ο λόγος της σημερινής αποτυχίας των προγραμμάτων ΕΣΠΑ για τα οποία υπάρχει και ο φόβος της «κρυφής βόμβας» από την (σχεδόν βεβαία) πιθανότητα στάσης πληρωμών του δημοσίου ακόμη και των επιδοτήσεων του ΕΣΠΑ. Άλλωστε είναι ήδη παγωμένες και οι επιδοτήσεις για την απασχόληση, αλλά και των προγραμμάτων του αναπτυξιακού νόμου με αλυσιδωτές ζημιές στις επιχειρήσεις.