Δὲν ὑπάρχει πιὰ τόπος γιὰ τὸν Χριστὸ στὸν τόπο μας

τοῦ π. Βασιλείου Βολουδάκη



Τὰ παλαιότερα χρόνια ὅταν εἴμαστε μικροὶ μαθητές, στὴν δεκαετία τοῦ ’60, ἀκούγοντας καὶ διαβάζοντας γιὰ τὴν κακία ποῦ ὑπῆρχε στὸν κόσμο τὴν ἐποχὴ ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο νὰ φαντασθοῦμε πῶς μποροῦσε ἡ ἀνθρώπινη καρδιὰ νὰ μένη σκληρὴ καὶ ἀπάνθρωπη στὴ θέα τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας Μητέρας Του. Μᾶς ἦταν ἀδύνατο νὰ ἐξηγήσουμε τὸ πῶς ἡ ἀνθρώπινη κακία κάνει τὸν ἄνθρωπο τόσο ἀνάλγητο καὶ σκληρὸ ὥστε νὰ μένη ἀσυγκίνητος στὴ θέα μιᾶς ἑτοιμόγεννης γυναίκας καί, μάλιστα, μιᾶς γυναίκας «θυγατρὸς τοῦ Μόνου Βασιλέως» μὲ εἰρηνοχυτημορφῆ, μὲ «ἔσωθεν δόξα»… ποῦ ἦταν ἔμψυχο Ἀρτοφόριο τούΘειου Ἄρτου τῆς Ζωῆς, τοῦ «ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος»! Δὲν χωροῦσε ὁ νοῦς μας τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ, τὸ νὰ βλέπουν μιὰ ἑτοιμόγεννη γυναίκα καὶ νὰ μὴ βρίσκουν οὔτε ἕνα μικρὸ δωμάτιο νὰ τῆς δώσουν γιὰ νὰ μὴ γεννήση μέσα σὲ σταῦλο, σὰν νὰ ἦταν καὶ αὐτὴ ἕνα ζῶο, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα τοῦ σταύλου αὐτοῦ! Σὲ ἐποχὴ χριστιανικὴ αὐτὰ εἶναι ἀδιανόητα. Νά, ὅμως, ποῦ ὁ Θεὸς θέλησε νὰ μᾶς δοκιμάση καὶ μᾶς ἄφησε νὰ ζήσουμε μέχρι σήμερα καὶ νὰ δοῦμε πῶς εἶναι νὰ ζῆς σὲ μιὰ μὴ χριστιανικήεποχη. Μᾶς ἄφησε ὁ Θεὸς λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας νὰ ζοῦμε σήμερα σὲ συνθῆκες παρόμοιες μὲ αὐτὲς τῶν χρόνων ποῦ ἦλθε στὴ γῆ μας γιὰ νὰ καταλάβουμε ἀπὸ τὴν δική μας σκληροκαρδία πόσο...

ἀπάνθρωπη καὶ σκληρὴ εἶναι ἡ τυραννία μιᾶς ψυχῆς ποῦ δὲν προσέχει τὸν τρόπο τῆς ζωῆς της, ποῦ δὲν ἐναρμονίζεται σὲ ὅλα –καὶ ὄχι ἐπιλεκτικὰ– μὲ τὸ ἦθος, τὸν χαρακτήρα καὶ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Θεοῦ.


Σήμερα πιὰ καταλαβαίνουμε πόσο εὔκολο εἶναι στὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν λογαριάζη κανέναν καὶ τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Καταλαβαίνουμε πόσο αὐτονόητο φαίνεται σήμερα –στὴν ἐποχὴ τοῦ τάχα πολιτισμένου κόσμου– τὸ νὰ θεωρῆ κανεὶς ψυχολογικὸ σύνδρομο τὴν ἁγνότητα, ἀδυναμία τὴν εὐγένεια, τὴν καλωσύνη καὶ τὴν συμπόνια, μύθο τὴν Πίστη στὸν Σαρκωθέντα Θεὸ καὶ παραφροσύνη τὴν δημιουργία σχέσεως μαζί Του! Σήμερα εἴμαστε πιὰ ἑτοιμασμένοι, ὄχι γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὸν Γεννηθέντα Θεὸν ἀλλὰ γιὰ νὰ Τὸν ταπεινώσουμε, νὰ Τὸν ἐξευτελίσουμε καὶ νὰ Τὸν παραδώσουμε στὸν Ἡρώδη γιὰ νὰ Τὸν κατασφάξη! Σήμερα ἔχουμε πάρει τὶς ἀποφάσεις μας. Δὲν θὰ ἀδιαφορήσουμε ὅπως οἱ τότε. Δὲν θὰ ἀρκεσθοῦμε στὸ νὰ ταπεινώσουμε Αὐτὸν ποῦ τόλμησε νὰ εἶναι Θεὸς χωρὶς νὰ Τὸν ἀναδείξη ἡ τηλεόραση(!), Αὖτον ποῦ ὑπάρχει «πρὸ τῶν αἰώνων» χωρὶς νὰ “σέβεται” ὅτι δὲν τοῦ ἀναγνωρίζουμε τὸ δικαίωμα νὰ ὑπάρχη ἀφοῦ ὅλοι στὸν πλανήτη μᾶς ἔχουμε σήμερα ἀποδεχθεῖ τὸ νέο δόγμα ὅτι «τίποτα δὲν ὑπάρχει ἂν δὲν τὸ προβάλη ἡ τηλεόραση»! Σήμερα δὲν εἴμαστε πιὰ παιδιὰ γιὰ νὰ ἔχουμε αἰσθήματα. Δὲν εἴμαστε πιὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μᾶς ξεκουράζη, νὰ μᾶς παρηγορῆ καὶ νὰ μᾶς δίνη κουράγιο, νόημα, γιὰ ζωὴ καὶ ὅραμα αἰωνιότητος ὁ Ἐρχομὸς τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ μας, τὴ γῆ τῆς ὀδύνης, τῆς λύπης καὶ τῶν στεναγμῶν.


Σήμερα μεγαλώσαμε καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀρκεσθοῦμε
στὸν “μυθικὸ” Χριστό! Τὰ παιδιά μας ἀπὸ μικρὰ τὰ ἑτοιμάζουμε γιὰ νὰ πολεμοῦν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Τὰ διδάσκουμε πῶς ἠσυμπόνια καὶ ἡ καλωσύνη εἶναι μόνον γιὰ τοὺς χαζοὺς καὶ τοὺς καρπαζοεισπράκτορες. Δὲν τοὺς μαθαίνουμε οὔτε κὰν καλοὺς τρόπους, ἀφοῦ οὔτε συζήτηση, βέβαια, γιὰ πνευματικὲς ἀρχές, Πίστη καὶ προσήλωση στὸ Θεὸ καὶ εὐλάβεια.
Δὲν ἀφήνουμε τὰ παιδιά μας νὰ παίζουν πιὰ μὲ διδακτικὰ ἢ ρομαντικὰ παιχνίδια ἀλλὰ μόνο μὲ ὄπλα, μὲ φόβητρα, μὲ καλλυντικά, μὲ βαψίματα, μὲ σκουλαρίκια στὰ φρύδια, στὴ μύτη καὶ στὴ γλώσσα, μὲ κάθε λογὴς ἑξαλ λοσύνη. Τὰ ἑτοιμάζουμε ὁλοταχῶς γιὰ νὰ μᾶς μοιάσουν, νὰ γίνουν δικά μας ἀντίγραφα, ἄνθρωποι δυστυχισμένοι, ὅπως εἴμαστε δυστυχισμένοι καὶ ἐμεῖς ποῦ χάσαμε τὸν Χριστὸ τῶν παιδικῶν μας χρόνων!
Τώρα ἔχουμε κάνει κέντρο καὶ ἀναφορὰ τῆς ζωῆς μας τὸν “Καὶ σαρα”! Ὁ “Καίσαρας” γιὰ μᾶς εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα. Τὸ μόνο ἐνδιαφέρον ὑπὸ τὸν ἥλιον! Ἀσχολούμεθα συνεχῶς μαζί του γιὰ τὸ τί εἶπε, τί ἀποφάσισε, τί θὰ μᾶς δώση, τί θὰ μᾶς πὰ ρή, πῶς εἶναι ἡ ὑγεία του, πότε μπῆκε στὸ νοσοκομεῖο, τί εἶπαν οἱ γιατροί, πότε θὰ γίνη καλά… Ἔχουν κατορθώσει, μὲ τὸ “ἔτσι θέλω”, νὰ κάνουν κέντρο τῆς ζωῆς μας τοὺς πολιτικούς!
Τώρα, βλέπετε, ἔχουμε δώσει “νέα πνοὴ” στὴ ζωή μας, γίναμε ἂν θρῶ ποὶ “πολιτισμένοι”, ἔχουμε στρέψει ἐξ ὁλοκλήρου τὴν πρὸ σὸ χή μας στὸ πῶς θὰ κάνουμε τὰ χατήρια τῶν ποικιλώνυμων Κυρίων μας, γιατί ἔχουμε κόμπλεξ πῶς ἡ Πατρίδα μᾶς εἶναι μικρή. Πασχίζουμε μὲ κάθε τρόπο νὰ κρύψουμε τὴν Φάτνη τοῦ Χριστοῦ μας ἀπὸ τὰ μάτια τῶν Εὐρωπαίων, μὴ τυχὸν καὶ ἰδοῦν πῶς τὴ διατηροῦμε ἀκόμη καὶ μᾶς περιπαίξουν! Ντρεπόμαστε νὰ δείχνουμε στὴν τόσο “προοδευμένη” ἐποχή μας ὅτι τὴ συντηροῦμε ἀκόμη, τὴν προσκυνοῦμε καὶ περιστρέφουμε γύρω ἀπ’ αὐτὴν τὴν παροῦσα ἀλλὰ καὶ τὴν Μέλλουσα ζωή μας. Ἐμεῖς ξεπεράσαμε καὶ τοὺς φρικαλέους ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. Ὄχι μόνο δὲν προσφέρουμε στὸν Χριστὸ καὶ Θεὸ μᾶς τόπο ἀντάξιό της Θεότητός Του καὶ τῶν εὐεργεσιῶν ποῦ ἔκαμε στὸ Γένος μας ἀλλὰ θέλουμε νὰ
ἐξαφανίσουμε καὶ τὸν παραμικρὸ σταῦλο ποῦ θὰ εὕρισκε στὴ Χώρα μας γιὰ νὰ Γεννηθῆ. Ἔχουμε φροντίσει νὰ διακηρύσσεται μὲ ὅλους τους τρόπους πρὸς τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν ὅτι γιὰ τὸν Χριστὸ στὴν Ἑλλάδα πλέον «Οὐκ ἔστι τόπος» καὶ κατάλυμα!


Καὶ ὅμως! Δὲν εἶναι πολλὰ τὰ χρόνια ποῦ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποῦ ἦταν «γνωστὸς στὴν Ἑλλάδα ὁ Θεὸς» ὅπως ἦταν κάποτε «γνωστὸς ἐν τὴ Ἰουδαία». Σήμερα, τὰ πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Φαίνεται πῶς στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα ὁ Χριστὸς εἶναι ἄγνωστος στοὺς πολλοὺς καὶ ἰδίως στοὺς νέους καὶ στὰ μικρὰ παιδιά. Εἶναι γνωστὸς μόνο σὰν ὄνομα, ὄχι σὰν πνευματικὴ ἐμπειρία καὶ σχέση. Δὲν εἶναι γνωστὸς πιὰ στὸ Ἔθνος μας ὁ Θεὸς σὰν συστατικό της ὑπάρξεώς μας, σὰν ψυχὴ τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ μας, αὐτῆς τῆς ὄντως Λευϊτικῆς φυλῆς μας. Μιᾶς φυλῆς, ποῦ καὶ ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἐπωνύμων του λαοῦ μᾶς διακηρύσσεται ὅτι στὶς φλέβες τῶν Ἑλλήνων τρέχει αἷμα ὄχι ἁπλῶς χριστιανικό, ἀλλὰ αἷμα ἱερατικό!


Μᾶς χρειάζεται μιὰ γερὴ ὑπενθύμιση τῆς ἱερῆς καταγωγῆς μας γιὰ νὰ ἐλεεινολογήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας, ὅσοι ἀκόμη θέλουμε νὰ ἐνισχύσουμε τὴν συνείδησή μας γιὰ νὰ ἐπανέλθη στὴν πνευματικὴ τροχιά της. Ὅμως ὑπενθύμιση χρειάζονται κυρίωςεκεινοι ποῦ ἀπεκήρυξαν τὴν ἱερὴ κληρονομιά μας καὶ ποτίζονταιαλλα καὶ ποτίζουν τὸν λαό μας ἀπὸ «φρέατα συντετριμμένα». Χρειάζονται τὴν ὑπενθύμιση γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν τουλάχιστον στοὺς ἑαυτούς τους καὶ νὰ ἐξηγήσουν τὸ πῶς, ἐνῶ κατάγονται ἀπὸ ἱερατικὲς οἰκογένειες, πέρασαν στὸ ἀντίχριστο στρατόπεδο μὲ τὴν μέθοδο τοῦ ἀργυρώνητου προδότου Ἰούδα; Ἄραγε, τόσο ἀρνητικὸ παράδειγμα εἶδαν στὶς ἱερατικὲς οἶκο γὲ νειὲς τοὺς (αὐτὸ ὁμολογεῖ ἡ λέξη «παπὰ» ποῦ ἔχουν σὰν συστατικό του ἐπωνύμου τους) οἱ Ἕλληνες συμπολίτες μας καὶ ἰδίως οἱ πολιτικοί μας, ποῦ διαμορφώνουν τὸ ἦθος τοῦ λαοῦ μας, ὥστε αὐτοὶ περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ ἀναδειχθοῦν ἐχθροί του Θεοῦ, ἐπαληθεύοντες τὸ γνωστὸ λαϊκὸ γνωμικὸ «παπὰ παιδὶ διαβόλου ἐγγόνι»;


Ἀναφερόμαστε κυρίως στὴν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας ποῦ ὁρίζεται ἀπὸ ἱερατικὰ ἐπώνυμα, ὅπως Παππᾶς, Παπαδόπουλος, Παπανδρέου, Παπαδῆμος, Παπακωνσταντίνου, Παπαρήγα, Παπαγιαννάκης, Παπαϊωάννου, Παπαευθυμίου, Παπαθεμελής, Παπαγεωργίου, Παπαδημητρίου, Παπαχαραλάμπους, Παπανα στασίου, Παπαβασιλείου, Παπαχατζής, Παπανικολάου, Παπασπύρου,Παπαστράτος, Παπαδιονυσίου, Παπακυριακού, Παπασταύρου, Παπασωτηρίου, Παπαευαγγέλου, Παπαμιχαήλ, Παπαθανασίου, Παπαηλιού, Παπαπαναγιώτου, Παπαστεργίου,
καὶ ἄλλα πολλά.


Τὰ Χριστούγεννα πλησιάζουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ γιορτὰσουμε πραγματικά, πρέπει νὰ πλησιάσουμε καὶ ἐμεῖς σ’ αὐτά. Νὰ ξαναβροῦμε τὴ μοναδικὴ ἀξία ποῦ ἔχει ἡ μικρὴ Πατρίδα μας μόνο καὶ μόνο γιατί κάποτε ἐπέλεξε –πάνω ἀπὸ τὰ πλούτη καὶ τὶς κοσμικὲς δόξες– νὰ γίνη ἡ Φάτνη τοῦ Χριστοῦ! Στὴν Πατρίδα μας ὁ Χριστὸς βρῆκε ὄχι μόνο κατάλυμα γιὰ νὰ γεννηθῆ, ἀλλὰ καὶ Ἄμβωνα γιὰ νὰ κηρύξη καὶ Θρόνο γιὰ νὰ βασιλεύση στὶς καρδιὲς καὶ στὰ ἔργα μας καὶ νὰ γίνη, Αὐτὸς Μόνος, ἡ Καρδιὰ τῆς καρδιᾶς μας καὶ ἡ Ψυχὴ τῆς ψυχῆς μας καὶ τῆς ψυχῆς τοῦ Ἔθνους μας.


Φέτος νὰ μιμηθοῦμε τοὺς Μάγους προσκυνητᾶς τοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν τόπο ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός,ἀφήνοντας πίσω μας τοὺς πνευματικὰ ἔρημους δρόμους ποῦ δὲν ὁδηγοῦν πουθενὰ παρὰ μόνο στὴν ψυχικὴ ἐξαθλίωση, στὴν κατάθλιψη καὶ στὴν τρέλλα.


Νὰ Τὸν προσκυνήσουμε ταπεινά, μὲ εὐλάβεια καὶ ἱκετευτικὰ νὰ Τοῦ ζητήσουμε νὰ βασιλεύση καὶ πάλι Αὐτὸς στὸν τόπο μας καὶ ὄχι ὁ “Καίσαρας”! Νὰ βασιλεύση Αὐτὸς Μόνος στὴν Πατρίδα μας καὶ στὶς καρδιές μας. Καὶ τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες!


Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος


(Περιοδικὸ Ἐνοριακὴ Εὐλογία τεῦχος 114, Δεκέμβριος 2011)
το είδα εδώ