Εμβολιασμοί: Το κάλεσμα των σειρήνων

του Kris Gaublomme M.D Όταν ακούω συναδέλφους να μιλάνε για την «ευλογία των εμβολίων» δεν μπορώ να μην θυμηθώ τον μύθο των σειρήνων, οι οποίες με το ωραίο τραγούδι τους σαγήνευαν τους ναυτικούς, ώστε να μην αντιλαμβάνονται ότι τα πλοία τους ήταν έτοιμα να ναυαγήσουν, και οι ίδιοι να πνιγούν. Στη σύγχρονη ιατρική οι σειρήνες είναι εκλεπτυσμένοι, μορφωμένοι επιστήμονες και πολιτικοί και τα πλοία είναι γενικά οι ασθενείς και τα παιδιά.
Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι μια απλή ένεση, θα κάνει την άμυνα του οργανισμού μας, πιο έξυπνη, πιο δυνατή, πιο ταχεία. Η ιδέα είναι ελκυστική αλλά, ατυχώς, πλήρως λανθασμένη.
Εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε ότι η ασθένεια είναι κάτι τρομερό, ένα λάθος της φύσης, κάτι απαράδεκτο για την μοντέρνα κοινωνία - ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί από την τεχνολογία μας. Μας λένε ότι η ασθένεια οφείλεται σε εχθρούς «απ' έξω», μικρόβια που εισβάλλουν και διακυβεύουν την ζωή μας. Μας διδάσκουν ότι ο καλύτερος τρόπος να καταπολεμήσουμε αυτόν τον εχθρό είναι ο εμβολιασμός. Η ασθένεια δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, ένα λάθος της φύσης.
Ασθένεια είναι η ορατή αντίδραση ενός ζωντανού οργανισμού στην διαταραχή της ομοιοστασίας του. Το να εξαλείψει κανείς την ασθένεια σημαίνει την εξάλειψη της ικανότητας να επανακτήσει ισορροπία, με αποτέλεσμα ένα διαταραγμένο ανοσοποιητικό σύστημα, αλλεργίες, αυτοάνοσες ασθένειες, και τελικώς μια πλήρη κατάρρευση του αμυντικού μηχανισμού.
Ασθένεια δεν είναι το αποτέλεσμα της διείσδυσης μικροοργανισμών. Ως άνθρωποι ζούμε (όπως και άλλα ζώα) σε πλήρη αρμονία με εκατομμύρια μικροβίων πάνω μας. Ακόμη, είναι αδύνατον να επιβιώσουμε χωρίς αυτά.
Κήρυξη πολέμου εναντίον όλων των μικροβίων σημαίνει κήρυξη πολέμου στην ίδια την φύση, περιλαμβανομένων και ημών. Έτσι πρέπει κανείς να διαθέτει άρρωστο μυαλό ώστε να σκέφτεται την ζωή και την ιατρική υπό όρους πολέμου και εξουδετέρωσης.
0 εμβολιασμός δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο εξουδετέρωσης όλων των ασθενειών. Επιπλέον, είναι εξίσου ανήθικος και επιστημονικά παράλογος επειδή οδηγεί σε μια πρακτική που προκαλεί όλο και περισσότερο κακό αφού τα εμβόλια είναι λιγότερο αποτελεσματικά απ' ότι μας λένε, και συγχρόνως προκαλούν περισσότερη βλάβη απ' ότι υποψιάζεται ακόμη και ένας τίμιος, αλλά κακώς πληροφορημένος γιατρός ή ασθενής.
Υπάρχουν πολλά περιστατικά που καταδεικνύουν τις τρομερές συνέπειες των εμβολιασμών.
Ο Kevin ήταν ένα υγιές αγόρι, μέχρι που εμβολιάστηκε με M.M.R. (ιλαρά, παρωτίτιδα, ερυθρά). Έκτοτε έγινε επιληπτικός, με ισχνή ανταπόκριση στα φάρμακα που του έδιναν. Πέθανε σε ηλικία 6 ετών.
Η Leentje ήταν σοβαρά άρρωστη μετά το εμβόλιο M.M.R., με υψηλό πυρετό και αϋπνία για ημέρες. Όταν ήρθε σε επαφή με τον ιό της ιλαράς...
κατά την διάρκεια μιας επιδημίας, έπαθε εγκεφαλίτιδα και πέθανε.
Η Sabrina έπεσε σε κώμα για εβδομάδες, μετά από εμβόλιο M.M.R. Όταν συνήλθε ήταν επιληπτική, με χαλαρή παράλυση, «ένα φυτό» όπως την χαρακτήρισε η μητέρα της. Η Sabrina που ήταν σε θέση να μιλά και να περπατά, κατέστη διανοητικά καθυστερημένη για το υπόλοιπο της ζωής της. Επίσης παρουσίασε μια λοίμωξη του ουροποιητικού ανθεκτική σ' όλα τα φάρμακα και ακόμη την χειρουργική επέμβαση, ώσπου ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο θεράπευσε τουλάχιστον αυτό το πρόβλημα.
Ο Jean-Pierre, ήταν το μοναδικό παιδί μιας μεγάλης οικογένειας που εμβολιάστηκε. Η μητέρα του επέτρεψε τον εμβολιασμό για την πολυομελίτιδα. Μερικές ημέρες αργότερα ο Jean-Pierre αρρώστησε γιά πρώτη φορά στην ζωή του. Ο γιατρός δεν μπορούσε να ελέγξει τον πυρετό. Σύντομα διαγνώστηκε ότι ο Jean-Pierre είχε υποστεί εγκεφαλική βλάβη.
Η Louise, ένα λαμπερό κορίτσι, 14 ετών, υποβλήθηκε στο σχολείο της σε εμβολιασμό με BCG (αντιφυματικό εμβόλιο). Μερικές μέρες αργότερα άρχισε να γίνεται όλο και πιο άρρωστη. Στην αρχή ο γιατρός δεν πήρε την κατάσταση στα σοβαρά, στην συνέχεια μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έγινε η διάγνωση του θανατηφόρου συνδρόμου Goodpasture. H Louise που ποτέ δεν είχε αρρωστήσει, πέθανε μερικές εβδομάδες αργότερα.
Ο Alphonse, ένας συνταξιούχος μεταλλωρύχος, είχε θεραπευτεί με την Ομοιοπαθητική, από ένα σοβαρό σύνδρομο Meniere. Όταν τραυμάτησε το νύχι του με ένα σφυρί του χορηγήθηκε αντιτετανικό εμβόλιο, προληπτικά. Το σύνδρομο Meniere υποτροπίασε αμέσως.
Η Amaryllis, είχε μόνο λίγο πυρετό μετά την πρώτη δόση D.P.T. (διφθερίτιδα, πολυομελίτιδα, τέτανος), ήταν άρρωστη μετά την 2η δόση και ακόμη περισσότερο μετά την 3η. Η ανάπτυξη της επιβραδύνθηκε για 6 μήνες και ανέπτυξε έκζεμα κατά το διάστημα αυτό.
Ώρες μετά το M.M.R. ο Michael, είχε σπασμό, κατά τον οποίο ήταν δύσκαμπτος, σαν ξύλο, Τον μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου μετά βίας διασώθηκε. Τους είχαν πει ότι το εμβόλιο ήταν «απόλυτα ασφαλές».

Ο πίνακας δείχνει ότι στην Αγγλία και Ουαλία υπήρξε μια ελάττωση κατά 90%, στην παιδική θνητότητα από λοιμώδεις ασθένειες όπως οστρακιά, διφθερίτιδα, κοκκύτης και ιλαρά, κατά την περίοδο 1850-1940. Το πρώτο εμβόλιο για τη διφθερίτιδα έγινε διαθέσιμο στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ενώ το εμβόλιο για τον κοκκύτη στις αρχές της δεκαετίας του 1950, και για την ιλαρά στα τέλη της δεκαετίας του 1960 (δεν υπάρχει εμβόλιο κατά της οστρακιάς). (Τα στοιχεία παρουσιάστηκαν στην Βρετανική Ένωση για την πρόοδο της Επιστήμης, στο «Οι Κίνδυνοι του Εμβολιασμού». (The Humanitariav Society, Quaker-town, Penn. USA 1979)

Ένας ομοιοπαθητικός γιατρός μου ανέφερε τις περιπτώσεις δύο παιδιών που εισήχθησαν στο νοσοκομείο λόγω επιληπτικών σπασμών, την ημέρα που εμβολιάστηκαν με Hib (Εμβόλιο για την ηπατίτιδα Β).
Ένας Γερμανός γιατρός μου είπε ότι ποτέ δεν ένοιωσε καλά από την ημέρα που έλαβε επαναληπτική δόση εμβολίου γιά την πολιομυελίτιδα. Σύντομα διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας. Μια παιδίατρος εμβολίασε ένα παιδί έναντι της πολιομυελίτιδος, και το παιδί δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Οι γονείς του παιδιού παρέλειψαν να της αναφέρουν ότι ο πατέρας ελάμβανε θεραπεία με κορτιζόνη. Το αποτέλεσμα ήταν ο πατέρας να πάθει πολιομυελίτιδα και να παραμείνει παράλυτος στα κάτω άκρα. Η παιδίατρος που καλή τη πίστει, έκανε το εμβόλιο, μηνύθηκε και καταδικάστηκε για εγκληματική αμέλεια.
Θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να περιγραφούν όλες οι περιπτώσεις εκζέματος, υποτροπιάζουσας ωτίτιδας, άσθματος και εγκεφαλικής βλάβης, που εγώ ο ίδιος παρατήρησα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου ως ομοιπαθητικός, και ως πρόεδρος μιας ομάδας αυτοβοήθειας για γονείς παιδιών που υπέστησαν βλάβες λόγω εμβολιασμών. Είναι θλιβερό να ακούς γονείς να λένε πως χειροτέρεψε η ζωή τους ξαφνικά, έχοντας να φροντίζουν ένα προβληματικό γιο ή μια κόρη για το υπόλοιπο της ζωής τους. Θυμώνω ξανά και ξανά όταν ακούω μητέρες να λένε πως προειδοποίησαν μάταια τον γιατρό, ότι το παιδί τους είχε κρυολόγημα ή πυρετό κατά τον εμβολιασμό. Τείνω να χάσω την αίσθηση συναδελφικότητας, όταν διαπιστώνω για μια ακόμη φορά ότι η μητέρα καθησυχάζεται με το ότι οι σπασμοί του παιδιού της, 2 ημέρες μετά τον εμβολιασμό είναι συμπτωματικοί. Ή όταν διαπιστώνω την έλλειψη φροντίδας όταν υπάρχει ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό σπασμών, αλλεργίας ή ανοσοκατασταλτικής θεραπείας. Ή όταν τα παιδιά του Δημοτικού σχολείου εμβολιάζονται μαζικά, χωρίς να λαμβάνεται υπ' όψιν η ρητή αντίρρηση των γονέων τους. Ή όταν ο Υπουργός Υγείας διακηρύσσει ότι ο νόμος γιά την αποζημίωση των θυμάτων του εμβολιασμού δεν αξίζει τον κόπο, γιατί ο αριθμός των θυμάτων είναι εξαιρετικά μικρός. Δεν είναι μικρός αλλά η κοινωνία προσπαθεί να το καλύψει από την κοινωνική και ιατρική ενημέρωση.
Οι εμβολιασμοί δεν είναι πολύτιμοι ή δραστικοί. Επιδημιολογικά δεδομένα δείχνουν καθαρά, ότι σχεδόν σ' όλες τις περιπτώσεις εμβολιασμών το αποτέλεσμα είναι μηδαμινό. Πειστικά στοιχεία για τα παραπάνω προσφέρονται από στατιστικές για τη θνησιμότητα και θνητότητα διαφόρων ασθενειών σε πολλές χώρες. Αυτές οι στατιστικές καταδεικνύουν μιά δραματική μείωση των συγκεκριμένων ασθενειών, πολύ πριν τη χρήση του αντίστοιχου εμβολίου σε μαζική κλίμακα, ή ακόμη και πριν εφευρεθεί το συγκεκριμένο εμβόλιο. Δεν υπάρχει ταχύτερη μείωση μετά την έναρξη χορήγησης του αντίστοιχου εμβολίου. Επιπλέον, μερικές ασθένειες, όπως η οστρακιά, ελαττώθηκαν παρά το γεγονός ότι δεν αναπτύχθηκε ποτέ εμβόλιο έναντι αυτής.
Πολύ πιο πιθανοί παράγοντες για την εξαφάνιση των ασθενειών, όπως η διατροφή και η υγιεινή, Παραβλέπονται.
Πολυάριθμες μελέτες αποδεικνύουν ότι όταν παρουσιάζεται μια επιδημία οι εμβολιασμένοι είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, ευαίσθητοι όπως και οι μη εμβολιασμένοι.
Μια μελέτη: Christie C. D. G; Marx M.L.; Marchant CD.; Reising S.F.: "Η επιδημία κοκκύτη το 1993 στο Cincinnati, η αναζωπύρωση της ασθένειας σε ένα πληθυσμό παιδιών πολύ καλά εμβολιασμένων", N.E.J.M., (1994; 331; 16-21), δείχνει πως κατά την διάρκεια αυτής της επιδημίας το 82% των προσβληθέντων παιδιών ηλικίας 7-71 μηνών, είχαν εμβολιαστεί τουλάχιστον 3 φορές με εμβόλιο D.P.T.
Υπάρχει πλήθος άλλων επιδημιών σε εμβολιασθέντες.
Μελέτη Slater RE. et al.: "Επιδημία πολιομυελίτιδος στο Ισραήλ το 1988": Lancet (1990, 335: 1192- αναφέρει πως 9 από τους 15 ανθρώπους που παρουσίασαν πολυομελίτιδα είχαν λάβει τουλάχιστον 3 δόσεις εμβολίου.
ʼλλη μελέτη Muller Dietz, W. "Das Gesund heitswessen der DPR 1997" Ham. Arzteblatt (1979; 33:437) αναφέρει μια αύξηση κατά 250% στα κρούσματα κοκκύτη παρά τον εμβολιασμό σε ποσοστό 95%.

Ο πίνακας δείχνει ότι κατά την περίοδο 1980 μέχρι τα μέσα του 1983 - πριν την εφαρμογή τον Ε.Ρ.Ι. - η νοσηρότητα από πολιομυελίτιδα στη Δομηνικανή Δημοκρατία παρουσίασε μια φυσιολογική μείωση κατά 98,5%, αυτό που θεωρείται πρακτικώς επίπεδο εξαλείψεως (1 περιστατικό στο εκατομμύριο). Το ΕΡΙ ακολούθησε μια περαιτέρω ελάττωση προς το μηδέν. Παρ' όλα αυτά η επίπτωση της πολιομυελίτιδας παρουσίασε μια μικρή άνοδο για 2 χρόνια και σταδιακά ξαναγύρισε στο μηδέν. Επίσης στον πίνακα φαίνεται ότι ανάμεσα στο 1979 και τα μέσα το 1985 - πριν το ΕΡΙ - η νοσηρότητα από τέτανο παρουσίαζε μια φυσιολογική μείωση της τάξεως του 74%. Με την εφαρμογή του ΕΡΙ στα μέσα του 1985, η φυσιολογική ελάττωση συνεχίστηκε για μια σύντομη περίοδο μέχρι το 1986. Παρόλ'αυτά, το 1988 η επίπτωση του τετάνου τριπλασιάστηκε σε σχέση με τα επίπεδα του 1986. Κατά το 1988 επέστρεψε στην προηγούμενη μορφολογία φυσιολογικής ελάττωσης, φθάνοντας κατά το 1989 σε ένα επίπεδο που παραμένει υψηλότερο από το επίπεδο του 1986.

Τα εμβόλια δεν εμποδίζουν την ασθένεια. Αντίθετα δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερη ευαισθησία στις ασθένειες γενικά. Η ιδέα να προκαλέσουμε ειδική ανοσία στο άτομο παραμέλησε την σπουδαιότερη μη ειδική ανοσία. Αληθινή ανοσία σημαίνει ετοιμότητα για οποιαδήποτε λοίμωξη, οποτεδήποτε. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εμβολιάσουμε έναντι όλων των βακτηριδίων, όλων των ιών, όλων των μυκήτων επί της γης. Εκτός αυτού δεν το χρειαζόμαστε, έχουμε ήδη ένα σπουδαίο όργανο που θα υπερασπίσει τους εαυτούς μας κατά των λοιμώξεων. Καθήκον μας είναι να του δώσουμε την δυνατότητα να λειτουργήσει, αντί να το καταστρέφουμε περαιτέρω.
Τα εμβόλια δεν είναι ασφαλή. Προκαλούν ατέλειωτες παρενέργειες. Μερικές από αυτές είναι δραματικές, άλλες όχι. Αλλά όλες μπορούν να αποφευχθούν με τον μη εμβολιασμό.
Το νευρικό σύστημα είναι ο κύριος στόχος μερικών εμβολίων. Η φλεγμονή του εγκεφάλου είναι πιθανή με αποτέλεσμα επιληπτικές κρίσεις, διανοητική καθυστέρηση, συμπεριφερολογικές διαταραχές, αυτισμός, επιθετικότητα και σεξουαλικές διαστροφές (βλ. σχετικά Coulter, H.L.: Εμβολιασμός, κοινωνική βία, και εγκληματικότητα: η επίθεση στον εγκέφαλο των Αμερικανών North Atlantic Books, Berkelley, California, 1990).
Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι τα απώτερα αποτελέσματα ήταν πολύ σοβαρότερα στα εμβολιασμένα, από τα μη εμβολιασμένα παιδιά: Miller, D., Madge, Ν., Diamond, J., Wordswortes, J., Rous, E.; BMJ 1993, 307; 1171-6: "To εμβόλιο του κοκκύτη και σοβαρές οξείες νόσοι του νευρικού συστήματος σε παιδιά". Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, γιατί σαφώς επιβεβαιώνει τους κινδύνους εμβολιασμού με D.P.T. Παιδιά που περιελήφθησαν στην Εθνική Μελέτη γιά την Παιδική Εγκεφαλοπάθεια ανάμεσα στα έτη 1976-1979 μελετήθηκαν ξανά το 1986-1989 μαζί με ένα από τα δύο «παιδιά-μάρτυρες» (controls), της αρχικής μελέτης. Συνολικά αναφέρθηκαν 1182 περιπτώσεις. «Τα αποτελέσματα έδειξαν μια σημαντική συσχέτιση ανάμεσα στην έναρξη μιας σοβαρής οξείας νευρολογικής ασθένειας και του εμβολιασμού με D.T.P. τις προηγούμενες 7 ημέρες» Η μελέτη καταλήγει: «Τα υπό μελέτη παιδιά (case children) είχαν περισσότερες πιθανότητες από τα παιδιά μάρτυρες (controls) να πεθάνουν ή να έχουν κάποια μορφή μαθησιακής, συμπεριφεριολογικής, νευρολογικής ή σωματικής δυσλειτουργίας, μια δεκαετία μετά την ασθένεια τους». Η αναφορά μιλά από μόνη της: παρά το γεγονός ότι η αρχική συμπτωματολογία ήταν η ίδια για τα εμβολιασμένα (case children), και τα μη εμβολιασμένα παιδιά, (controls) η συχνότητα θανάτου ήταν 16,1% για τα εμβολιασμένα και μόνο 0,3% για τα μη εμβολιασμένα. Η δυσλειτουργία σε διάφορα επίπεδα ήταν σημαντικά υψηλότερη και συχνότερα πολλαπλή στα εμβολιασμένα παιδιά απ' ότι στα μη εμβολιασμένα.
Το ποσοστό των υπό μελέτη παιδιών (case children) που εμβολιάστηκαν μέσα σε 7 ημέρες πριν την εμφάνιση συμπτωμάτων (3,3%) «ήταν σημαντικά μεγαλύτερο από το αναμενόμενο, σε σχέση με τα παιδιά-μάρτυρες (controls) (relative risk 5,5)».
Επιπλέον μαθαίνουμε πως «αυτή η συσχέτιση τείνει να υποτιμήσει το συνολικό αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας ανάμεσα στις 2 ομάδες: μάρτυρες (controls) και υπό μελέτη παιδιά (case children)». Ανάμεσα στους «μάρτυρες» οι δυσλειτουργίες ήταν κυρίως ελάσσονα προβλήματα ακοής, όρασης ή κινησιακής λειτουργίας, τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν απίθανο να έχουν κάποιο νευρολογικό αίτιο, σε αντίθεση με τις σοβαρές και πολλαπλές δυσλειτουργίες που ήταν σχετικά συχνές στα υπό «μελέτη-παιδιά».

Ο πίνακας δείχνει ότι στην Αγγλία, οι θάνατοι από φυματίωση αναπνευστικού ελαττώθηκαν περίπου κατά 87% ανάμεσα στο 1855 και το 1947, όταν άρχισαν να χρησιμοποιούνται τα αντιβιοτικά ευρέως, επιπλέον για περαιτέρω ελάττωση της τάξεως του 93% έως το 1953, πριν τη χορήγηση του εμβολίου BCG.

Επιπλέον, για τα περισσότερα «παιδιά-μάρτυρες» έγινε πλήρης αξιολόγηση σε 6 διαφορετικά επίπεδα, ώστε οποιαδήποτε βλάβη, σ' οποιοδήποτε επίπεδο ήταν πιθανόν να καταγραφεί και να τοποθετήσει το «παιδί-μάρτυρα», στην κατηγορία: «δυσλειτουργία». Σε αντίθεση, σε πολλά «παιδιά-υπό μελέτη» η σοβαρότητα της δυσλειτουργίας σε κάποιο επίπεδο-κλειδί (π.χ. διανοητική λειτουργία), ήταν τέτοια ώστε η αξιολόγηση άλλων επιπέδων ήταν αδύνατη, και να καταγραφεί ως «μη ελεγχθείσα».
Εν συντομία, οι αριθμοί δείχνουν ότι παιδιά που αναπτύσσουν σοβαρή παθολογία του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, είναι πολύ χειρότερα αν έχουν εμβολιαστεί σε σχέση με τα μη εμβολιασμένα. Παράλυση περιφερικών νεύρων περιγράφεται σε πολλές περιπτώσεις στην ιατρική βιβλιογραφία. Μια από τις πιο συχνές είναι η παράλυση Guillain-Barret, παρατηρείται μετά από εμβολιασμό για ηπατίτιδα ή γρίπη. Προσβολή του γαστρεντερικού, ίλιγγοι, τύφλωση και κώφωση έχουν περιγραφεί. Το άσθμα παρουσιάζεται πιο συχνά στα εμβολιασμένα παιδιά, σε σχέση με τα μη εμβολιασμένα. Βρογχίτιδα και βρογχοπνευμονία υποτροπίασαν σε μερικά παιδιά που παρακολουθούσα μετά εμβολιασμό. Οι αλλεργίες έχουν ασφαλώς κάποια σχέση με τους εμβολιασμούς.
Το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου βρεφών (cot-death) συμβαίνει συχνότερα τις ημέρες ή εβδομάδες μετά εμβολιασμό.
Ο ύπνος διαταράσσεται, τα παιδιά γίνονται υπερκινητικά και επιθετικά, με δυσκολίες μάθησης, συναισθηματικές διαταραχές ή αυτισμό.
Πραγματικά αντικαθιστούμε έναν κόσμο με ευλογιά και ιλαρά, μ' ένα κόσμο γεμάτο από Bufos, Stramoniums, Thujas κλπ.
Δεν μπορώ να αναφερθώ λεπτομερειακά, στο παρόν, σ' έναν από τους κύριους κινδύνους των εμβολιασμών, δηλαδή την ακούσια και ανεξέλεγκτη γονιδιακή τροποποίηση που λαμβάνει χώρα με τον εμβολιασμό ζωντανών ιών στο σώμα μας. Είναι αποδεδειγμένο ότι ανασυνδιασμένα εμβόλια δημιουργούν νέα στελέχη ιών, το παθολογικό φάσμα των οποίων είναι άγνωστο. Και αυτά, χωρίς να σημειώνεται η πιθανότητα να αλληλεπιδρούν με το χρωματοσωμιακό μας υλικό, προκαλώντας αλλαγές στις επερχόμενες γενεές. Ένας Γάλλος συγγραφέας (Delarue S.: "OLI nous menent les vaccinations a virus?" έκδοση της «Γαλλικής Οργάνωσης για την Απελευθέρωση από τους Εμβολιασμούς» - Παρίσι), καταγράφει, πως οι ιοί μπορεί να προκαλέσουν χρωματοσωματικές βλάβες, να γίνουν καρκινογόνοι παρουσία φυσικών ή χημικών ουσιών, να δημιουργήσουν νέες παθολογικές ιδιότητες διά του γενετικού ανασυνδιασμού, ή να επανακτήσουν την λοιμογόνο τους δύναμη in vivo, μετά την διαδικασία εξασθένησης τους.

Στον πίνακα φαίνεται ότι στην Αγγλία και Ουαλία, η ετήσια θνησιμότητα παιδιών (κάτω των 15 ετών) από κοκκύτη ελαττώθηκε κατά περίπου 98,5% κατά την περίοδο 1868-1953, μετά την οποία έγινε διαθέσιμο το εμβόλιο για τον κοκκύτη. Στην Αγγλία και την Ουαλία η ετήσια θνησιμότητα παιδιών (κάτω των 15) από ιλαρά μειώθηκε από 1.100/1.000.000 στα μέσα του 19ου αιώνα, σε πρακτικώς 0 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Υπήρχε επίσης μια συνεχής μείωση της ετήσιας θνησιμότητας από ευλογιά με μείωση από 300/1.000.000 σε ουσιαστικώς 0, μέσα σε μια περίοδο 60 ετών ξεκινώντας από τα μέσα του 19ου αιώνα. Στον πίνακα φαίνεται ακόμα ότι η προοδευτική μείωση διαταράχθηκε σοβαρά - με μια αύξηση της θνησιμότητας κατά 275% περίπου - αμέσως μετά τον μαζικό εμβολιασμό έναντι της ευλογιάς.

Η ρωσική ρουλέττα μοιάζει παιδικό παιχνίδι, συγκρινόμενη με το τί κάνουμε στις επερχόμενες γενεές. Υπάρχει λόγος να δημοσιευτεί ένα τέτοιο άρθρο σε ομοιοπαθητικό περιοδικό; Ασφαλώς, αφού ως ομοιοπαθητικοί γιατροί έχουμε δύο πλεονεκτήματα, σε σχέσει με τους εμβολιασμούς:

1) Εκπαιδευτήκαμε να σκεπτόμαστε υπό όρους ενεργητικής επίδρασης και ιδιοσυγκρασιακών αποτελεσμάτων. Συνηθίσαμε να δουλεύουμε σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως καν έτσι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε συμπτώματα από βαθιές ιδιοσυγκρασιακές βλάβες. Είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τί συμβαίνει όταν ένα παιδί εμβολιάζεται. Πολλοί αλλοπαθητικοί γιατροί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, γιατί δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τί σημαίνει καταπίεση. 2) Έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να επαναφέρουμε την υγεία, μέσα σε ορισμένα πλαίσια, ακομα κι όταν έχει γίνει κάποια σοβαρή βλάβη. Έχουμε την δυνατότητα να αλλάζουμε μια «ψευδο-μόνιμη» βλάβη σε περιστασιακή, γιατί η τέχνη μας το επιτρέπει, ακολουθώντας σήματα και συμπτώματα ώστε να αναγνωρίζεται μια ασθένεια, και να θεραπεύεται σύμφωνα με τους νόμους του Hahnemann. Οι ασθένειες μετά εμβολιασμό δεν είναι διαφορετικές από τις άλλες ασθένειες, και η θεραπεία τους πρέπει να γίνεται μέσω της Κλασικής Ομοιοπαθητικής. Απόλυτες και δύσκαμπτες κατευθύνσεις πρέπει να απορρίπτονται.

(Β) Ο πίνακας δείχνει ότι μετά μια σημαντική άνοδο της νοσηρότητας της διφθερίτιδος στη Νιγηρία με μέγιστη τιμή κατά το 1977, η ασθένεια ακολούθως παρουσίασε μια ταχεία μείωση φυσιολογικά - ισοδύναμη με το 73,5% - όσον αφορά τον αριθμό των περιπτώσεων. Η μείωση έγινε πριν την εφαρμογή του εμβολίου έναντι της διφθερίτιδος, το 1979. Αυτή η ελάττωση συνεχίστηκε και μετά την έναρξη των εμβολιασμών μέχρι το 1980, ενώ αργότερα - κατά το 1982 - η επίπτωση της διφθερίτιδος παρουσίασε μια μεγάλη αύξηση, σχεδόν δπλασιάστηκε.

Dr Kris Gaublomme
Γεννήθηκε στην πόλη Geraadsbergen του Βελγίου το 1953. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Louvain και Ομοιοπαθητική με τους Α. Genkens, A. Zaren, Γιώργο Βυθούλκα και άλλους. Εκτός από εκπαιδευτικός είναι και συγγραφέας βιβλίων. Επίσης είναι ο εκδότης του «Διεθνούς Δελτίου για τους Εμβολιασμούς».

Από το περιοδικό "Ομοιοπαθητική Ιατρική", τεύχος 19


Πηγή

το είδα εδώ