Ιερά μονή Αγ. Διονυσίου του εν Ολύμπω

23 Ιανουαρίου: Μνήμη του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.
«Η μορφή ενός μεγάλου χθες και σήμερα»

« Μνήμη Αγίου, μίμησις Αγίου».
Αυτή είναι η παρακαταθήκη των Αγίων σε όλους εμάς που διψάμε να τους τιμάμε, η μίμηση της ζωή τους. Ας ξετυλίξουμε λοιπόν μπροστά μας με το δυνατόν συντομότερο τρόπο τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής του τοπικού μας Αγίου, για να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να εμπνευστούμε από τον πλούτο της αγιοπνευματικής του πορείας και ίσως σε κάποιους από τους δύσβατους δρόμους της ζωής του θελήσουμε να τον ακολουθήσουμε αν όντως επιθυμούμε την κοινωνία και το σύνδεσμο μαζί του. Αν και η θαυμαστή άνεση με την οποία κινούμαστε στον σύγχρονο κόσμο της ευημερίας και των απολαύσεων συγκρινόμενη με τους εκούσιους πόνους της εν Χριστώ ζωής του μπορεί να μας φέρει σε κάποια αμηχανία, θα μας προφυλάξει ωστόσο από μία μεγαλύτερη ντροπή, την ντροπή ενός άσωτου υιού που όχι μόνο βρισκόμενος μακριά από την αγκάλη του πατέρα του τρέφεται με «ξυλοκέρατα», αλλά που ούτε καν γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της πατρικής αγκάλης.
O Άγιος Διονύσιος κατά κόσμο Δημήτριος, γεννήθηκε στο χωριό Σλάταινα της επαρχίας Φαναρίου του Νομού Καρδίτσας στα τέλη του 15Ου αιώνα από γονείς ευσεβείς. Ήδη από την πολύ μικρή του ηλικία όπως μας πληροφορούν οι τρεις πηγές που σχετίζονται με το βίο του, η χάρη του Θεού φαινόταν να σκηνώνει πάνω του, αφού ένας φωτεινός σταυρός πάνω από την παιδική του κούνια έλαμπε κάθε βράδυ.
Πολύ νωρίς έδειξε ιδιαίτερη έφεση στα γράμματα και μεγάλη αγάπη στη ζωή της Εκκλησίας γι αυτό επεθύμησε βαθιά το μοναχισμό. Πρώτος του σταθμός στην εκπλήρωση της επιθυμίας του και αφού είχαν πια πεθάνει οι δυο του γονείς, υπήρξαν τα Μετέωρα. Εκεί έμεινε κοντά στον ιερομόναχο Σάββα, έγινε ρασοφόρος και μετονομάστηκε Δανιήλ, ενώ οι σπάνιες αρετές του κίνησαν το θαυμασμό των άλλων μοναχών.
O πόθος στη συνέχεια για περισσότερη ησυχία, οδήγησε τα βήματά του στο Άγιο Όρος, στο περιβόλι της Θεοτόκου, όπου αναζήτησε διψασμένος τη μυστική ζωή του Πνεύματος, την παραδεδομένη από τον ίδιο το Χριστό στους Αποστόλους Του και τη βιωμένη με τον πλέον αυθεντικό τρόπο στον ασκητικό μοναχισμό του Αγίου Όρους.
Εκεί έθεσε τον εαυτό του συνειδητά στην υπακοή του γέροντά του Γαβριήλ, θέλοντας να μιμηθεί σε όλα το Χριστό που έγινε εκούσια και όχι δουλικά υπήκοος μέχρι θανάτου και η πράξη Του αυτή οδήγησε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση στην αληθινή ελευθερία και την ανάσταση. Στις 12 Ιουνίου πιθανόν του 1512 έγινε μοναχός στη Σκήτη του Πρωτάτου και πήρε το όνομα Διονύσιος. Στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Ιερισσού. Ως διάκονος εγκατέλειψε τη Μεγάλη Εβδομάδα, πιθανόν του 1513 τη Σκήτη του Πρωτάτου και μετέβηκε στη Σκήτη του Καρακάλλου, τρώγοντας μόνο χόρτα και κουκουνάρια και ζώντας με μεγάλη άσκηση και προσευχή. Τον καιρό που ο γέροντάς του ως πρώτος του Όρους επισκέφτηκε τη Βλαχία για οικονομική ενίσχυση της Μονής, ο Διονύσιος χειροτονήθηκε ιερέας στη Σκήτη του Πρωτάτου, για να εξυπηρετεί τις λατρευτικές ανάγκες των αδελφών του. ΄Όταν ο Γαβριήλ επέστρεψε από τη Βλαχία, ο Διονύσιος, του ζήτησε την ευχή του για να εγκατασταθεί στη Σκήτη της Μονής Καρακάλλου επειδή ποθούσε πολύ την ησυχία και την προσευχή. Εκεί επιδόθηκε σε μεγάλα αγωνίσματα και έγινε πολύ νωρίς δέκτης υπερφυσικών χαρισμάτων. Αγρυπνούσε και προσευχόταν συνεχώς, ενώ το φαγητό του την ημέρα ήταν μόνο κάστανα. Προσπαθώντας να αποφύγει τον έπαινο των άλλων- σε αντίθεση με μας που θέλουμε πάντα να επιδεικνύουμε τον καλό μας εαυτό κι έτσι υπερτονίζουμε ακόμη περισσότερο την εσωτερική μας κενότητα -έτρωγε μόνο λίγο ψωμί όταν επισκεφτόταν κελί άλλου μοναχού.
Εκεί έκτισε κελί και μικρό Ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Ενώ βρισκόταν στη Σκήτη του Καρακάλλου, επεθύμησε να επισκεφτεί τους Αγίους τόπους, για να προσκυνήσει με ιερό πόθο τα χώματα που πάτησε ο ίδιος ο Χριστός. Στα Ιεροσόλυμα ο Πατριάρχης Δωρόθεος επεδίωξε να τον καταστήσει διάδοχό του, χωρίς όμως επιτυχία. Επιστρέφοντας πέρασε από το Ικόνιο, όπου ο εκεί υπέργηρος μητροπολίτης εκτιμώντας τη βαθιά του ευλάβεια θέλησε κι αυτός να τον καταστήσει διάδοχό του. Ο Άγιος εγκατέλειψε όμως και το Ικόνιο και επέστρεψε στον τόπο της αγαπημένης του ησυχίας.
Δεν έμεινε όμως για πολύ στη Σκήτη του Καρακάλλου, γιατί ύστερα από επίμονες παρακλήσεις και χωρίς να το θέλει, έγινε ηγούμενος της Μονής Φιλοθέου, την οποία εξυπηρετούσε μέχρι τότε ως ιερέας. Ως ηγούμενος ταξίδεψε στην Κων/πολη και κατά την επιστροφή του έφερε σημαντικό πλούτο για να ενισχύσει τα οικονομικά της Μονής, καθώς και αρκετούς ανθρώπους που τον ακολούθησαν για να μονάσουν κοντά του. Στη Μονή ο Διονύσιος έδωσε νέα πνοή και τη μετέτρεψε από βουλγαρόφωνη σε ρωμαίικη-ελληνική. Κάποιοι Βούλγαροι όμως μοναχοί, κινούμενοι από φθόνο θέλησαν να τον φονεύσουν. Έτσι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μονή και με συνοδεία Φιλοθειτών πατέρων κατέφυγε στη Σκήτη της Βέροιας όπου ανακαίνισε τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου, οικοδόμησε εκκλησία και κελιά, συνέταξε μοναστικούς κανόνες και συγκέντρωσε γύρω του πλήθος μοναχών. Η παρουσία του στην περιοχή της Βέροιας ήταν ιδιαίτερα ευλογημένη. Η δράση του εκεί τοποθετείται στα έτη 1523/24. Από εδώ επισκέφτηκε για δεύτερη φορά τους Αγίους Τόπους, ενώ κατά την επιστροφή με θαυματουργικό τρόπο γαλήνεψε την τρικυμισμένη θάλασσα. Η επιστροφή του έγινε αιτία να αναπτυχθεί πιο πολύ ο μοναχισμός στη περιοχή. Η αγωνιστική του διάθεση και το γνήσιο χριστιανικό του φρόνημα συνετέλεσαν ώστε η φήμη του να εξαπλωθεί πολύ πιο πέρα από τη Βέροια. Ακούραστα περιόδευε σε διάφορες περιοχές του Ελλαδικού χώρου, κήρυττε, εξομολογούσε, και στήριζε τους σκλαβωμένους Έλληνες για να μην χάσουν την ταυτότητά τους, την πίστη και τις παραδόσεις τους.
Η αγάπη των χριστιανών αυξάνονταν συνεχώς, έτσι όταν πέθανε ο αρχιερέας της Βέροιας οι κάτοικοι πρότειναν το Διονύσιο για διάδοχό του. Εκείνος για μια ακόμη φορά περιφρόνησε τις τιμές, όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει κι εγκατέλειψε τον αγαπημένο του αυτό τόπο όπου έδρασε γόνιμα για δέκα περίπου έτη. Πριν το 1535 κατέφυγε στον Όλυμπο , όπου σε θαυμάσια τοποθεσία άρχισε να κτίζει μοναστήρι.
Στον Όλυμπο ο Διονύσιος έκτισε μικρή εκκλησία που την αφιέρωσε μετά από θεία αποκάλυψη στη Αγία Τριάδα. Στην ίδια θέση έκτισε και το μοναστήρι που μετά από λίγους αιώνες πήρε το όνομά του. Ο άγιος διέθετε σπάνια φυσικά, αλλά κυρίως πνευματικά χαρίσματα που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, έτσι κοντά του συγκεντρώθηκε πλήθος μοναχών με σκοπό να μιμηθούν την αγία ζωή του.
Η ανάπτυξη της Μονής διακόπηκε όταν κάτοικοι του Λιτοχώρου, ενημέρωσαν τον Τούρκο αφέντη του τόπου, ότι ένας καλόγερος χτίζει στον Όλυμπο μοναστήρι, με σκοπό να γίνει αυτό καταφύγιο των κλεφτών. Έτσι ο Άγιος αναγκάστηκε να φύγει για μια ακόμη φορά, αφού πρώτα παρακάλεσε το Θεό αν είναι το Άγιο θέλημά Του να ζήσει σ` αυτόν τον τόπο που αγάπησε πραγματικά, να κάνει να γυρίσει γρήγορα.
Φεύγοντας από τον Όλυμπο κατέφυγε στο Πήλιο όπου κοντά στη Μακρυνίτσα ίδρυσε το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Σουρβίας. Και σ` αυτήν την περιοχή, χάρη στην προσωπικότητα του Αγίου, αναπτύχθηκε το μοναχικό φρόνημα και πλήθος πιστών συνέρρεαν καθημερινά κοντά του για να αντλήσουν από την αγία του μορφή και βιοτή πνευματικά εφόδια για τη ζωής τους.
Από το Πήλιο επέστρεψε και πάλι στον Όλυμπο ύστερα από παράκληση του Τούρκου αφέντη και των κατοίκων της περιοχής, αφού το διάστημα της απουσίας του ο τόπος υπέφερε πολλά δεινά από ανομβρίες και καταστροφές. Οι κάτοικοι του Λιτοχώρου κατάλαβαν την ευθύνη τους για την απομάκρυνση του Αγίου και έσπευσαν να ζητήσουν από τον Τούρκο αφέντη την άδεια της επιστροφής του. Την αγιότητα του Διονυσίου συνειδητοποίησε και ο ίδιος ο Τούρκος, ο οποίος του έστειλε μάλιστα και γραπτή επιστολή, παρακαλώντας τον να επιστρέψει στον τόπο της ησυχίας του και να κτίσει όσα κελιά και εκκλησίες θέλει. Οι κάτοικοι της περιοχής του επεφύλαξαν τελικά θερμή υποδοχή αλλά και ο ίδιος ο αφέντης ήλθε πεζός να τον προϋπαντήσει.
Επιστρέφοντας ο Άγιος στον τόπο της ησυχίας του, εκτός από το Κυριακό του κυρίως οικοδομήματος αξιοποίησε όλη τη γύρω περιοχή και τα σπήλαια κτίζοντας μικρούς ναούς. Ο ίδιος αν και ακτήμων φρόντισε να προικίσει τη Μονή με ακίνητα «δια την ανάπαυσιν των μοναχών και επισκεπτών του» και για την υποβοήθηση του πνευματικού και ιεραποστολικού του έργου. Παράλληλα δεν εγκατέλειπε ποτέ τους ασκητικούς του αγώνες, την νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή που δεν αποτελούσαν βέβαια γι αυτόν αυτοσκοπό, αλλά προϋποθέσεις για να ελκύσει τη χάρη του Θεού και να επιτύχει την εν Χριστώ τελείωσή του. Και ο Χριστός δεν άργησε να του χαρίσει πλούσιες τις ευλογίες του, αφού πολλές φορές γυρνώντας από τα σπήλαια που προσευχόταν τον έβλεπαν οι αδελφοί του λουσμένο στο φως του μέλλοντος αιώνος, στο φως της ανάστασης του Χριστού.
Βρισκόμενος ακόμη στη ζωή και πολύ πιο πριν από την οσία κοίμησή του επιτελούσε πλήθος θαυματουργίες.
Τον βοσκό που έκτισε μάνδρα στα όρια της Μονής και αυθαδίαζε απέναντί του, έλεγξε με το δίκαιο λόγο του και την ένθερμη προσευχή του και τον οδήγησε γρήγορα σε αληθινή μετάνοια. Την κοπέλα από την περιοχή της Κατερίνης που κορόιδευε το μοναχικό σχήμα και μιλούσε με ψεύτικα και περιφρονητικά λόγια για τους μοναχούς, παιδαγώγησε με τη στάση του και την προσευχή του και την οδήγησε γρήγορα σε θαυμαστή εσωτερική αλλοίωση, έτσι ώστε να θέλει να αφιερώσει την υπόλοιπη ζωή της στο Θεό. Tον κάτοικο από την περιοχή του Κίτρους που κορόιδευε το μυστήριο της εξομολογήσεως κι έπεσαν πάνω του πολλά δεινά, τον γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Την συγκύπτουσα γυναίκα από τη Ραψάνη που ξόδεψε ανώφελα στους γιατρούς ολόκληρη την περιουσία της, γιάτρεψε παντελώς, ακουμπώντας το Άγιο χέρι του πάνω της. Και άλλα θαυμαστά γεγονότα, ακατανόητα για τους περισσότερους από εμάς που κρίνουμε τα πράγματα εξωτερικά και μόνο με τη μονομερή δύναμη της ψυχρής λογικής μας, αλλά πράγματι πιστευτά, μέγιστα και υψηλά για όσους ανοίγουν την καρδιά τους να τα ζήσουν και να πληρωθούν από το ευωδιαστό πνευματικό άρωμά τους, μαρτυρούν τον αδιάψευστο και αμέτρητο πλούτο της προσφοράς του τοπικού μας Αγίου.
Στα τέλη της ζωής του τον βρίσκουμε και πάλι στο Πήλιο, στους εκεί αδελφούς του. Ο Άγιος αισθανόμενος το τέλος του, παρακάλεσε τη Θεοτόκο να του χαρίσει παράταση λίγων ημερών για να ρυθμίσει τα σχετικά με τη ζωή των μοναχών και της Μονής του. Έτσι επέστρεψε στον αγαπημένο του Όλυμπο και έζησε 15 ημέρες ακόμη. Αφού λειτούργησε, άφησε τις τελευταίες παρακαταθήκες του στους αδελφούς του. Μεταξύ άλλων τους είπε: …Σας παραγγέλλω να θυμάσθε ότι όλα τα πρόσκαιρα παρέρχονται σαν όνειρο, γι αυτό κι εγώ τα πάντα καταφρόνησα για την αγάπη του Κυρίου μου…Κατά τον τύπο του Αγίου Όρους να πορεύεσθε…Να έχετε αγάπη, υπομονή και ταπείνωση, την «ξενητεία» να ασπάζεσθε, την σιωπή, την προσευχή και τις νηστείες τις οποίες οι Άγιοι Πατέρες μας παρέδωσαν…Αν έτσι πορεύεσθε θα αξιωθείτε της Βασιλείας των ουρανών και θα συνευφραίνεσθε με το Δεσπότη Χριστό και τους Αγίους του……Τέλος έχετε καλό σημάδι τούτο: Αν κάποτε αυξηθούν τα Μοναστήρια που με τόσους κόπους και ιδρώτες έκτισα και τόσο πολύ βασανίστηκα, να γνωρίζετε ότι ο Θεός δέχτηκε τους κόπους μου.Στις 23 Ιανουαρίου 1541 παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Το τίμιο λείψανό του «εντίμως και οσιακώς» ενταφιάστηκε στο νάρθηκα του Καθολικού που έχτισε με τα ίδια του τα χέρια. Όταν μετά από χρόνια ανοίχτηκε ο τάφος, βρέθηκε το Άγιο λείψανό του να ευωδιάζει περισσότερο από μύρο και ταυτόχρονα να επιτελεί μέχρι τις μέρες μας πλήθος θαυματουργίες.
Στο σκευοφυλάκιο της Μονής σώζεται τουρκικό έγγραφο ιδρύσεως της Μονής, 17/26 Απριλίου 1542. Η προσφορά της Μονής Αγ. Διονυσίου του εν Ολύμπω στην διαδρομή των 5 αιώνων της ιστορίας της είναι ανεκτίμητη σε πνευματικό, πολιτιστικό, και εθνικό επίπεδο (13 εθνομάρτυρες μοναχοί της Μονής σφαγιασθέντες το 1821, _ ενεργός συμμετοχή της Μονής στην Επανάσταση του Ολύμπου και στον Μακεδονικό Αγώνα, _ συμβολή στην προαγωγή της Παιδείας και της Επιστήμης με την οργάνωση πλούσιας βιβλιοθήκης και την ανάδειξη λογίων μοναχών _ οργάνωση εργαστηρίων αγιογραφίας και αντιγραφής χειρογράφων, _ λειτουργία κρυφού σχολειού).
Άλλωστε ο ίδιος ο Άγιος υπήρξε συγγραφέας με πλούσιο αγιολογικό και πνευματικό έργο, αγιογράφος και αντιγραφέας χειρογράφων, ενώ παράλληλα συνδύαζε άριστα την αυστηρή άσκηση με τον αποστολικό ζήλο και την κοινωνική δράση, τον αναχωρητισμό του ησυχαστού με την οργανωτικότητα και τα σπάνια διοικητικά χαρίσματα, την αυστηρή προσήλωση στους κανόνες της Εκκλησίας με τη φιλάνθρωπη δράση και τη συγκαταβατικότητα στους συνανθρώπους του.
Ο ενάρετος βίος του, η καρτερία στις άδικες συκοφαντίες και στους διωγμούς, το έργο του, το κήρυγμά του, τα πάμπολλα θαύματά του, τα ευωδιαστά του λείψανα, τον καθιέρωσαν πολύ νωρίς στη συνείδηση των πιστών ως ένα γνήσιο φίλο του Χριστού, Άγιο μεταξύ των μεγάλων Οσίων θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.
Είναι ο ακοίμητος φρουρός της Ορθόδοξης παραδόσεώς μας, δηλαδή της αδιάσπαστης πολιτιστικής κληρονομιάς 17 περίπου αιώνων που γέννησε τους μεγάλους του Πνεύματος, και ζυμώθηκε τόσο πολύ με την γλώσσα μας, την ιστορία μας, την ταυτότητά μας, ώστε αν τη χάσουμε όπως λέει ο Θεοτοκάς θα χάσουμε την ίδια την ύπαρξή μας. Άλλωστε η ιστορία του δυτικού κόσμου, αποκομμένη από αυτόν τον οικουμενικό θησαυρό της Ορθόδοξης ζωής και οδηγούμενη στο ρεύμα της αναγέννησης-- ύστερα από τα σκοτεινά χρόνια του μεσαίωνα_-- με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα του διαφωτισμού, ρομαντισμού και ορθολογισμού, προσπαθώντας καθαρά μέσα από τον ανθρωπισμό –ουμανισμό να δώσει νόημα και περιεχόμενο στον άνθρωπο, είναι η καλύτερη απόδειξη για τα ψυχολογικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου και την κρίση σε οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο.
Στο χώρο της Ανατολής και όπου ανά τον κόσμο βιώθηκε η Ορθοδοξία το πνευματικό φορτίο των ανθρώπων που βίωναν την αποκαλυμμένη αλήθεια του Θεού τους έκανε να αγωνίζονται μέχρι τέλους για τη διατήρηση αυτής της αλήθειας κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες και δεν είναι υπερβολή παρατηρεί ο καθηγητής Γλαβίνας να λεχθεί ότι τα μοναστήρια και οι κληρικοί τα δύσκολα χρόνια της εποχής που έδρασε και ο Άγιός μας αποτελούσαν τους αποκλειστικούς για το λαό φωτοδότες.
Η συνείδηση του Αγίου είναι φορτισμένη με την ίδια τη ζωή. Και η ζωή απέχει ριζικά από τα ωραιοποιημένα σχήματα κάθε ιδεολογίας. Για τον Άγιο αλλά και κάθε πιστό η Ορθόδοξη ζωή δεν αποτελεί ποτέ στοιχείο διακοσμητικό, ούτε μία δραστηριότητα τύπου φολκλόρ σαν αυτές που μας κατακλύζουν καθημερινά, αλλά τον υπαρξιακό τρόπο της ζωής του, την κινητήρια δύναμη που τον ανορθώνει, την τροφή που τον πλουτίζει.
Αυτή η ζωή ταυτόχρονα, δεν είναι μια απλή συντηρητικότητα, αλλά συνεχής κίνηση και δημιουργία, αφού έχει κέντρο της τον ίδιο το Χριστό, δηλαδή το σώμα του ανθρώπου που προσέλαβε ο ίδιος ο Λόγος του Θεού και το εθέωσε. Ζώντας ο Άγιος μέσα στην Εκκλησία και η Εκκλησία μέσα του μεταφέρει αληθινά, αβίαστα, θεϊκά, από γενιά σε γενιά την άκτιστη πραγματικότητα, το ύδωρ το ζων, το φως του Χριστού που αρδεύει και ζωογονεί ολόκληρο τον άνθρωπο. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Αγίου μας, η ίδια του η ζωή. Εκείνος δεν μας ζητά να επιστρέψουμε στο παρελθόν της δικής του ιστορικής πορείας, αλλά να ενταχθούμε στο σώμα του Χριστού που ανήκει κι εκείνος, να αποδεχτούμε τη ζωντανή του παρουσία στη ζωή μας, οδηγούμενοι από το ήθος και το φρόνημά του στις προσωπικές, οικογενειακές κοινωνικές και εργασιακές μας σχέσεις.
Στην εποχή μας, είμαστε όλοι μάρτυρες της αναγέννησης του μοναχισμού τόσο στον Ελλαδικό χώρο, όσο και στον ευλογημένο τόπο που ζούμε. Η παρακαταθήκη του Αγίου μας πήρε πολλές φορές σάρκα και οστά μέσα στο διάβα των αιώνων. Στις μέρες μας αναβιώνει για ακόμη μια φορά στον τόπο που εκείνος έζησε και έδρασε. Όσοι από εμάς προσεγγίζουμε αυτήν την πραγματικότητα, όσοι αντλούμε το πνευματικό περιεχόμενο της ζωής μας από την μυστηριακή, και λειτουργική ζωή της Μονής, που δεν είναι μια εξωτερική πραγματικότητα, αφού «πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως του μυστηρίου του Θεού εισίν απόκρυφοι», αισθανόμαστε βαθειά μέσα μας την ξεχωριστή αυτή ευλογία. Το πλήθος των ανθρώπων από όλα τα μέρη της Ελλάδας που κατακλύζουν το Ναό για να πλουτιστούν από τη χάρη του Αγίου και να βιώσουν τη μυσταγωγία της λατρευτικής ζωής που με ακρίβεια βιώνεται στο μοναχισμό, αποτελεί τη μέγιστη απόδειξη αυτής της πραγματικότητας.
Εκεί αισθάνεται κανείς πως υπάρχει χώρος για όλους. Κανείς δεν περιττεύει.
Μια συνεχής κίνηση και ζωή αναδύεται από παντού. Είναι η ζωή της αναδημιουργίας, της κοινωνίας των προσώπων που βγαίνουν φορτισμένοι από το Ναό, έτοιμοι να μεταφέρουν αυτό το φορτίο της θείας ζωής στα σπίτια τους, να περιπαίξουν λίγο τη μιζέρια της καθημερινότητας, το άγχος, την ανία, την κακότητα. Κι ενώ ο τόπος σφύζει από ζωή, αισθάνεται κανείς βαθιά την ανάγκη να σταματήσει για λίγο, να αφουγκραστεί τους ιερούς πόθους των ανθρώπων εκείνων που περιφρόνησαν κάθε τιμή και δόξα, κάθε προσωπικό απόκτημα, για να εισέλθουν «εις το εσώτερον του καταπετάσματος», στο χώρο του αβάτου, στην ξενητεία που ζήτησε ο Άγιος, για να καταθέσουν σ`αυτόν τους ασκητικούς τους ιδρώτες, μέσα από τις νυχθήμερες ακολουθίες κατά το τυπικό του Αγίου Όρους που εκείνος όρισε.
Όσοι από εμάς επιθυμούμε να ζήσουμε το θησαυρό της πίστεως, γνωρίζουμε καλά πως οι ασκητικοί αγώνες των μοναχών και οι ολονύκτιες δεήσεις τους για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το πνευματικό άρωμα που ευωδιάζει τη ζωή μας, όπως οι κόποι του Αγίου μας αποτελούν ιερό θησαύρισμά για ολόκληρη την οικουμένη.
Η Μονή με την πλούσια πνευματική και φιλανθρωπική της δραστηριότητα, τις ολοήμερες εξομολογήσεις, τις πνευματικές διδαχές κάθε Κυριακή πρωί μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, το διάλογο που ακολουθεί όπου συμμετέχει ο απλός πιστός μέχρι τον καθηγητή Πανεπιστημίου, τις αναλύσεις Πατερικών κειμένων τα καλοκαιρινά Κυριακάτικα απογεύματα, τα συνέδρια, τις ολονύκτιες αγρυπνίες, αλλά κυρίως την μυστική αθέατη σ` εμάς εσωτερική της εργασία, τρέφει και ζωογονεί πλήθος νέων ανθρώπων, αλλά και κάθε ψυχή που αναζητά γνήσια και αληθινά την μεταμόρφωσή της.
Μέσα στη λαίλαπα των σύγχρονων καιρών όπου αξίες και ιδανικά ποδοπατούνται είναι βέβαιο όπως άλλωστε μαρτυρούν πολλοί σύγχρονοι διανοούμενοι της Δύσης που προσβλέπουν στην Ανατολή, πως η Ορθοδοξία, ως τρόπος ζωής, θα παίξει καθοριστικό ρόλο.
Ας διαφυλάξουμε λοιπόν ως κόρη οφθαλμού τις ιερές αυτές παλαίστρες του Πνεύματος, ας προσπαθήσουμε να τις γνωρίσουμε από κοντά, ας αναγεννηθούμε μέσα από τη ζωή που αβίαστα και ελεύθερα μας προσφέρουν.
«Για ν` ανοίξουν στον κλειστό κόσμο μας μερικές θυρίδες, να έρθει στην καθημερινότητά μας λίγη θεανθρωπία, λίγη αληθινή ανθρωπιά».

Γράφει: Νίκα Μάνου Αικατερίνη Πηγή: Ιερά Μονή Αγ. Διονυσίου του εν Ολύμπω