Μάρτυς Ερμυλος (και Στρατόνικος)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΡΜΥΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΣ

Ό αυτοκράτορας Λικίνιος το 320-22 για να ευχαριστήσει τους ειδωλολάτρες, πού αντιπαθούσαν το Μ. Κωνσταντίνο, διέταξε διωγμούς κατά των χριστιανών. Μεταξύ άλλων βιαίων μέτρων, έκλεινε και γκρέμιζε τίς εκκλησίες τους και εμπόδιζε τον εκκλησιασμό τους. Ποιος, όμως, θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί φανερά; Ό διάκονος ΄Ερμυλος, σύμφωνα με την προτροπή του Κυρίου μας: Έχετε θάρρος, εγώ νίκησα τον κόσμο" καθώς και τη διαβεβαίωση του Απ. Παύλου: Ό θεός δε μας έδωσε πνεύμα δειλίας, ώστε να μας φοβίζουν οί απειλές και οί διωγμοί, αλλά μας έδωσε πνεύμα και χάρισμα δυνάμεως για να αντέχουμε στους πειρασμούς- αντιδρά φανερά και έντονα. Αυτό αμέσως καταγγέλλεται και διατάζεται ό βασανισμός του. Πρώτα μαστιγώνεται με ακανθωτά μαστίγια και μετά ρίχνεται στη φυλακή. Το μαρτύριο δε φέρνει το ζητούμενο αποτέλεσμα, και μετά από λίγες μέρες ξανά βασανίζεται με φρικτότερο τρόπο. Εκεί κοντά, ήταν και ένας στενός του φίλος, ό Στρατόνικος, πού δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του βλέποντας το μαρτύριο του Ερμύλου. ΄Ομως, ήταν έγκλημα να δακρύσει κανείς για ένα χριστιανό μάρτυρα, οπότε θανατώνουν και τους δύο μαζί. ΄Ετσι, από κοινού αξιώθηκαν να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου.

1. Ευαγγέλιο Ιωάννου ιστ' 33.

2. Β' προς Τιμόθεον α' 7.



Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.

Δυάς ένθεος, όμολογούντες, την Υπέρθεον, πιστώς Τριάδα, ανεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ό ευκλεής και αήττητος Έρμυλος, και ό στερρός και θεόφρων Στρατόνικος. Αλλ' ως σύμμορφοι, εν δόξη τη υπέρ έννοιαν, αιτήσασθε ήμιν το μέγα έλεος.

πηγή